Tradycja Bożego Ciała

Ostatnia Wieczerza, w czasie której dokonała się przemiana chleba i wina w krew i ciało Jezusa Chrystusa, jest dla chrześcijan niezwykle ważnym wydarzeniem. Jej wspomnienie powiązane jest przede wszystkim z Wielkim Czwartkiem, tuż przed Wielką Nocą. Wtedy jednak wspominane jest z powagą, ze względu na powagę całego Wielkiego Tygodnia. Pierwsze wzmianki o Bożym Ciele były związane z widzeniami świętej Julianny, wówczas wprowadzono je jedynie dla francuskiej diecezji Liege. Z czasem stało się ono popularniejsze, obejmując kolejne diecezje, a także kraje, jednak do zatwierdzenia święta jako oficjalnego dnia w kalendarzu katolickim przyczyniła się dopiero bulla papieża Jana XXIII w 1317 roku. W Polsce pierwsze obchody Bożego Ciała miały miejsce w 1320 roku w Krakowie. Dokładnie 100 lat później stało się ono świętem powszechnym dla całego kraju.

Każdego roku data Bożego Ciała jest inna, jednak zawsze jest to dokładnie 60 dni od Wielkanocy. W związku z tym może przypadać na okres od 21 maja do 24 czerwca. Zazwyczaj wypada to w czwartek i w przypadku Polski jest to dzień wolny od pracy. W innych krajach niekoniecznie, w związku z czym bywa przesuwany na najbliższą niedzielę, jeśli jego obchody wypadają w niewygodnym terminie. Poza kościołem katolickim Boże Ciało obchodzą również niektóre z kościołów starokatolickich oraz prawosławnych. W zależności od możliwości danej parafii i jej umiejscowienia Boże Ciało jest celebrowane w okolicy kościoła lub wokół niego.

Z obchodzeniem Bożego Ciała związane są przede wszystkim procesje, którym przewodniczy ksiądz i które polegają na obnoszeniu Najświętszego Sakramentu po ulicach parafii. Procesja, poza proboszczem, dodatkowym księdzem i ministrantami, którzy często niosą baldachim nad Najświętszym Sakramentem, składa się również z innych członków. Przodem bardzo często idą osoby niosące obraz Matki Boskiej albo Jezusa Chrystusa, a także sztandar honorowy ze sztandarami kościelnymi. Dodatkowym elementem są dziewczynki, które w danym roku przystąpiły do Komunii Świętej i które w czasie procesji sypią płatki kwiatów przed Najświętszym Sakramentem. Za duchownymi postępują wierni, uczestnicząc w modlitwie oraz śpiewach. Procesja zatrzymuje się przy czterech ołtarzach ustawionych w różnych miejscach parafii, które ozdobione są obrazami świętych i przy których czyta się odpowiednie fragmenty Ewangelii.

Tradycyjnie w parafii tworzy się cztery ołtarze, przed którymi zatrzymuje się procesja. Są one konstruowane przez wiernych z danego rejonu. Poza obrazami, które są centralnym punktem ołtarzy, są one również odpowiednio ozdabiane. Kwiaty, flagi kościelne oraz gałązki kwitnących w maju i czerwcu roślin to naturalne ozdoby. Obecnie daje się je przede wszystkim dla urody, lecz kiedyś uważano, że chronią przed złymi urokami. Dodatkowo na trasie procesji wierni ozdabiają okna, zarówno wstążkami w niebieskich i żółtych kolorach kościelnych, jak i kwiatami oraz obrazkami świętych.