Co zrobić, by okazać się przyjacielem godnym zaufania?

Przyjaźń jest relacją opartą na całkowitej bezinteresowności. Jeśli zależy nam na znajomości z kimś, bo przynosi to określone korzyści, nie powinno się nazywać tej relacji przyjaźnią. Przyjaciel to ktoś, kto zrobi coś dla nas, nie oczekując na nagrodę, nie potrzebuje naszej wdzięczności ani pochwał. Przysługa, okazana troska, wręczony prezent są dla nas, a nie dla karmienia ego.

Przyjaciel bardzo ważny jest wtedy, gdy spotkało nas coś bolesnego, z czym nie potrafimy sobie poradzić. Rozpad związku, śmierć bliskiej osoby czy utrata pracy to trudne sytuacje, w których potrzebujemy wsparcia bliskiej osoby. Prawdziwy przyjaciel nie bagatelizuje problemu, nie stwierdza, że ma akurat ważny projekt i nie udziela rad typu „weź się w garść”. On cierpliwie wysłucha i nie będzie próbował opowiadać o sobie. Umiejętność słuchania jest bardzo ważna w relacjach międzyludzkich, a zwłaszcza w przyjaźni.

Nie powinno się nazywać przyjacielem osoby, która podcina nam skrzydła, krytykuje nas po to, by zranić i wyśmiewa nasz wygląd, poglądy, zachowanie. Przyjaciel nie rani. Nie znaczy to, że ma nam nie mówić prawdy. Wręcz przeciwnie – podstawą przyjaźni jest szczerość. Trudno zaufać osobie, która na przykład zawsze chwali nasz wygląd, niezależnie od tego, czy te pochwały są akurat zasłużone. Tylko że w przeciwieństwie do fałszywych prawdziwy przyjaciel powie ci prawdę nie po to, by samemu poczuć się lepiej, ale by ci pomóc.

Prawdziwy przyjaciel to osoba, na którą zawsze można liczyć. Udzieli wsparcia niezależnie od tego, ile akurat ma wolnego czasu. Poświęci swój komfort, odpoczynek, rozrywkę, by nie sprawić zawodu. Takiego przyjaciela trzeba szanować. Jeśli zorientuje się, że jest wykorzystywany, możemy go stracić.

Dotrzymywanie zobowiązań jest bardzo ważne w relacjach między ludźmi, a w przyjaźni to podstawa. Nie można obiecywać czegoś komuś i go zawieść – to poważne nadużycie zaufania i trudno w takiej sytuacji mówić o przyjaźni. Aby zawsze wywiązać się z danych obietnic, trzeba zważać na to, co się przyrzeka. Nie wolno rzucać słów na wiatr, zobowiązywać się do czegoś tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę i zaistnieć na chwilę. Trzeba być odpowiedzialnym.

Ujawnienie cudzej tajemnicy zabija przyjaźń. Ktoś, czyja prywatność została w ten sposób naruszona, czuje się oszukany i zdradzony. Trzeba umieć uszanować cudze sekrety, a jeśli ktoś ciągnie nas za język, bo lubi plotki, wystarczy powiedzieć, że nie zostaliśmy upoważnieni do powierzania tej informacji innym. Jeśli nadal nalega, konsekwentnie odmawiajmy, nie wolno ustąpić dla „świętego spokoju”. Mamy przecież zobowiązanie wobec przyjaciela. Uważajmy także, aby nie ujawnić czyjegoś sekretu w dobrej wierze, gdy na przykład chcemy mu pomóc i zwracamy się z tym do kogoś. Powinien on wiedzieć tylko tyle, ile jest konieczne, bez szczegółów, które pozostają tajemnicą.