Jak leczyć złamane serce?

Zapewne zgodzicie się ze mną, że pierwszy ból po złamaniu serca jest bardzo trudny do opisania. Targają nami różnego rodzaju emocje. Jesteśmy pełni smutku, żalu, rozpaczy, ale również złości i nienawiści. Im bardziej jesteśmy zaangażowani uczuciowo, tym trudniej jest nam pogodzić się z wielkim rozczarowaniem. Wielki ból dla każdego jest inny, jeden więcej wspomina i żałuje, inny ma w sobie samą złość. Jednak należy pamiętać, że w takim momencie każdy rodzaj emocji ma niezwykle zły wpływ na nas i rozprzestrzenia się dalej. Dlatego dajmy sobie przyzwolenie na smutek i całą złą resztę, lecz postawmy również pewne granice, dzięki którym nie zwariujemy.

Będąc twardo stąpającym po ziemi ludźmi, musimy mieć w zanadrzu plan działania na wypadek niepowodzeń. W skrajnych przypadkach, jakim może być złamane serce, też musimy sobie poradzić i szybko odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Dlatego dobrze jest kierować się złotą zasadą, która mówi, że jeżeli już straciłaś i zostałaś zraniona, nie trać więcej i nie rań dalej samej siebie. Na początku wydaje się to nonsensem, lecz po jakimś czasie wartość złotej zasady nabiera innego znaczenia i łatwiej jest ją zastosować w swoim życiu. Złamane serce nie jest końcem, jest początkiem innego, nowego, może niezbyt oczekiwanego, lecz dzięki optymizmowi być może lepszego życia. Doświadczenie na płaszczyźnie uczuciowej to cenna wartość, której nie da się w żaden inny sposób zdobyć, jak w ten.

Zrobienie bilansu sprzed złamania serca pomaga w zrozumieniu swojego obecnego położenia i w konsekwencji pogodzenia się z zaistniałą sytuacją. Niekończące się rozpamiętywanie nie jest dobre. Gdy tylko więc znajdziesz choć trochę sił na zrobienie podsumowania, działaj. Podchodzenie do pewnych niepowodzeń w życiu z trudnym, lecz możliwym dystansem to cenna cecha człowieka, który wie, że życie nie jest usłane jedynie różami. A nawet gdyby tak było, każda ma przecież kolce, na które można nadepnąć.