Jak pomóc osobie z urojeniami prześladowczymi?

Urojenia prześladowcze często są skutkiem przeżytej traumy. Obraz świata osoby, która tego doświadczyła, zmienia się radykalnie. Skupia się ona na własnym problemie i zaczyna odnosić wszystko, co dzieje się wokół niej, do siebie. Czuje się obserwowana, wyśmiewana, śledzona. W przypadkowych rozmowach dostrzega aluzje do swojej sytuacji, niewinny żart odbiera jako atak na siebie, a spotkanie jakiejś osoby traktuje jako efekt czyjegoś celowego (na ogół złośliwego) działania. Osoba z urojeniami prześladowczymi jest do tego stopnia skupiona na sobie, że nawet rzeczy nie mające zupełnie z nią związku, jak treść programów telewizyjnych, wypowiedzi celebrytów czy komentarze w Internecie potrafi powiązać ze swoją sytuacją. Powoduje to ogromny dyskomfort, lęk i poczucie osaczenia.

Urojenia prześladowcze nie tylko są bardzo nieprzyjemne dla osoby, która ich doświadcza, ale mogą również być objawem bardzo poważnych zaburzeń psychicznych. Dlatego konieczna jest konsultacja lekarska, aby wykluczyć na przykład schizofrenię albo psychozę. Ponieważ w przypadku urojeń osoba, która im podlega, traktuje je jak rzeczywistość i nie widzi problemu, trzeba wsparcia rodziny albo przyjaciół, żeby ją do takiej konsultacji namówić. Jest to bardzo ważne, ponieważ chory z urojeniami naprawdę cierpi.

Nawet jeśli nie mamy do czynienia z poważnym zaburzeniem, nie powinno się pozostawiać osoby z urojeniami prześladowczymi samej sobie. Jeśli ma ona odbudować swoje życie i pozbyć się lęku, potrzebuje autorytetu i wsparcia. Po pierwsze, takiej osobie należy zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Druga sprawa to racjonalizacja jej urojeń i pomoc w zdystansowaniu się do nich i powrót do normalnego funkcjonowania w relacjach społecznych.

Jest oczywiste, że nie należy przejmować jej urojeń i utrwalać lęków. Jednak całkowita negacja nie jest właściwą metodą, spowoduje, że ta osoba przestanie nam ufać i potraktuje jako kolejnego wroga. Najlepiej stosować metodę małych kroków. Urojenia powinno się demaskować powoli, nie wszystkie naraz. Wybierzmy jakąś sytuację i spróbujmy ją zracjonalizować, wykazać, że w tym przypadku czyjeś zachowanie albo słowa nie miały związku z daną osobą. Jeśli nam się to uda, to będzie duży sukces. Pomału możemy pokazać osobie z urojeniami, jak się do nich zdystansować, a potem zacząć kontrolować swoje myśli. Dzięki temu zmniejszy się poziom lęku.

Osoba z urojeniami prześladowczymi przestaje ufać innym, stale czuje się zagrożona. Możemy jej pomóc, okazując troskę oraz zaufanie. Taka osoba często uważa, że towarzyszymy jej z poczucia obowiązku, a tak naprawdę jej nie ufamy bądź się jej wstydzimy. Jeśli uda nam się ją przekonać, że jest inaczej, zdyskredytujemy fałszywe przekonania i podważymy ich zasadność. To doskonały początek, by zacząć oddzielać urojenia od rzeczywistości.