Jakie są objawy nerwicy serca?

Nerwica serca jest uciążliwą chorobą, ponieważ psuje komfort życia. Spokojny, pełen siły i wiary w swoje możliwości człowiek staje się stopniowo zlękniony, niepewny i zestresowany. Dzieje się to za sprawą lęków, które dopadają zupełnie znienacka. Lęk o siebie, o rodzinę, o pracę. Nie jest to jednak chwilowy niepokój, lecz nagle atakujący lęk, bliższy napadowi paniki niż chwilowemu osłabieniu nastroju. Czasami lęk ten jest zupełnie nieuzasadniony i tym bardziej uciążliwy. Dodatkowo im częściej się pojawia tym szkodliwszy jest dla ciała, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym, gdyż wywołuje ciągłe napięcie mięśni oraz zbyt szybki puls.

Strach potrafi zniszczyć życiową równowagę. Nie można funkcjonować poprawnie, ciągle się czegoś bojąc. Niestety właśnie to jest najczęstszym objawem nerwicy serca – lęk. Może być spowodowany konkretnymi sprawami: obawą przed śmiercią, przed utratą pracy, kontroli nad własnym życiem, utratą rodziny, a może być również nieuzasadniony. Pojawia się i nie chce zniknąć lub towarzyszy choremu przez cały dzień, utrudniając mu skupienie się na codziennych czynnościach. U niektórych chorych wywołuje chęć zamknięcia się w domu i niewychodzenia, ponieważ cały świat zewnętrzny wydaje im się niepokojący.

Nie można żyć w przekonaniu, że to, co dzieje się w psychice, nie odbija się na zdrowiu fizycznym, ponieważ jest wręcz przeciwnie. Nerwica serca to nie tylko psychiczny lęk i nadmierne kołatanie serca, ale również inne objawy dotykające różnych części ciała. Do jednych z najczęściej pojawiających się należą problemy żołądkowe, częste bóle brzucha, a nawet powtarzające się biegunki. Do innych bóle głowy, niezidentyfikowane bóle całego ciała, mimo że nie pracowało się fizycznie w danych czasie. U niektórych, jeszcze wrażliwszych osób, często można zaobserwować wypryski skórne w postaci wysypek lub zwiększonej ilości pryszczy. Niepokój i związany z nim stres zaburzają gospodarkę hormonalną.

Nerwica serca jest chorobą psychiki, ale uleczalną, trzeba jednak rozpocząć leczenie, a tego musi chcieć sam chory. Początkiem nie musi być koniecznie pójście od razu na terapię. Może go stanowić wizyta u lekarza pierwszego kontaktu i opowiedzenie o swoich objawach. Trzeba być w takiej sytuacji przygotowanym nie tylko na leczenie psychologiczne i branie odpowiednich leków uspokajających rozedrgane nerwy, lecz również na większą liczbę badań. Jest to jednak przede wszystkim profilaktyka, ponieważ objawy somatyczne bywają podobne do objawów innych chorób i trzeba wykluczyć również je i ich wpływ na organizm.