Jak powinno się zachować wobec ciężko chorego?

Ważna jest nawet postawa, jaką przyjmiemy podczas rozmów z ciężko chorym. Nie wolno nam zatem stać przy łóżku czy w jego nogach. Konwersacja z chorym, która w obliczu nadchodzącej śmierci jest bardzo trudna, powinna polegać przede wszystkim na nawiązaniu kontaktu wzrokowego. Bo tu nie będzie się już tak bardzo liczyło to, co powiemy, lecz bliskość. Chory, który przeczuwa lub jest tego w pełni świadomy, że jego droga na tym świecie się kończy, nie potrzebuje teraz samotności, potrzebuje obok siebie życzliwych mu ludzi, godnych zaufania. Niejednokrotnie bywa tak, że ma on wiele do powiedzenia o tym, jak się czuje, o świadomości śmierci, o emocjach, jakie teraz przeżywa. Brak ofiarowania mu tej możliwości i podejście czysto medyczne lub wycofywanie się z nawiązania głęboko emocjonalnej rozmowy nazwać można naszym grzechem.

Dla chorego ważne są nasze gesty, spokój na twarzy czy uśmiech. Wytarcie przez nas łzy na jego policzku świadczyć będzie o naszym współodczuwaniu, które dla umierającego ma ogromne znaczenie. Trzymanie za rękę i słuchanie pomaga w tych chwilach dużo bardziej niż niejeden medykament. Słowa „będę tu z tobą”, „chcę być przy tobie” wzmacniają w umierającym poczucie wartości. Bowiem umierając, jesteśmy go pozbawieni. Pytania „dlaczego ja”, „dlaczego teraz” są retoryczne i odzwierciedlają lęk, pustkę, poczucie niesprawiedliwości, a nawet bunt, wobec których nie powinno się przejść obojętnie, lecz wysłuchać odchodzącego.

Na pytanie, czy chcielibyśmy znać niepomyślną prawdę o stanie naszego zdrowia, większość z nas odpowiada, że zdecydowanie tak. Przekazanie jej jest jednak bardzo trudne. Po pierwsze z racji tego, że nie robimy tego na co dzień i nie umiemy, po drugie, nie chcemy ranić jeszcze bardziej, a w ostateczności czujemy przed tym lęk. Szczerość wobec chorego jest jednak najważniejsza. Poinformowanie chorego o złym rokowaniu nie może być zdawczą wiadomością. Przekazywanie złych wieści na temat stanu zdrowia to niełatwy proces. Niemniej jednak chory jest zazwyczaj świadomy tego, dlatego to on mówi nam o swoich obawach lub świadomości śmierci, a naszym obowiązkiem jest bycie wobec umierającego empatycznym.