Co warto wiedzieć na temat samotności?

Samotność ma różne oblicza. Można być samotnym, bo po prostu nie założyło się rodziny z własnego wyboru albo z powodu nieznalezienia odpowiedniego kandydata. Samotna jest osoba, która straciła partnera na skutek jego śmierci albo rozpadu związku. Młoda kobieta wychowująca dziecko nie ma z kim porozmawiać, jest sama ze swoimi problemami. Bardzo gorzka jest samotność narzucona przez konieczność opieki nad poważnie chorym lub niepełnosprawnym członkiem rodziny, często odczuwana jako własna klęska życiowa. Czasem wybieramy samotność, żeby rozwiązać swoje problemy, osiągnąć jakieś cele, na przykład zdobyć wykształcenie. Taka samotność kiedyś się kończy. Bywa też samotność świadomie wybrana i akceptowana, kiedy ktoś poświęca się jakiemuś celowi: działalności artystycznej, karierze naukowej, pomocy potrzebującym. Osoba w takiej sytuacji nie postrzega samotności negatywnie, bo ma poczucie celu albo misji.

Czasem po prostu jest tak, że dana osoba z różnych przyczyn nie potrafi nawiązać z nikim więzi emocjonalnej, czuje się odrzucona, niezrozumiana. Przyczyną może być przeżyta kiedyś silna trauma. Otoczenie zauważa inność takiej osoby i ocenia ją negatywnie, a ona zamyka się w sobie, co jedynie pogłębia problem.

Samotność egzystencjalna polega na poczuciu bezsensu własnego życia. Spada poczucie własnej wartości, negowany jest sens jakiegokolwiek działania, czujemy się nieważni, nikomu niepotrzebni, bezwartościowi. Każdy chyba doświadczył kiedyś takiego stanu. Jeśli poczucie samotności egzystencjalnej utrzymuje się przez dłuższy czas, może to prowadzić do depresji.

Z samotnością społeczną mamy do czynienia wtedy, gdy jakaś osoba została odrzucona przez grupę. Nieakceptowana jednostka jest wyśmiewana i wyszydzana, co powoduje, że czuje się nieprzystosowana, zbędna, gorsza. Może na przykład z różnych powodów dojść do odrzucenia dziecka w szkole przez grupę rówieśniczą. Samotność społeczna może mieć bardzo poważne konsekwencje, gdyż aby przypodobać się grupie, dana osoba jest skłonna nawet do ryzykownych zachowań (czyny przestępcze, zażywanie narkotyków, brawurowe zachowania). W sytuacji samotności społecznej można znaleźć inną grupę, która nas zaakceptuje takimi, jakimi jesteśmy.

Samotność kulturowa jest skutkiem zmiany miejsca zamieszkania i konieczności adaptacji w zupełnie nowym środowisku. Następuje konflikt dwóch różnych tradycji i kultur. Nowa, obca przybyszowi rzeczywistość jest dla niego trudna do zaakceptowania, a stali mieszkańcy traktują z kolei imigrantów podejrzliwie i niechętnie, co pogłębia ich odczucie samotności.