Jak przyznać się do winy i przeprosić dziecko?
Jak przyznać się do winy i przeprosić dziecko?
Pojęcie ideału nie istnieje, trudno więc, aby istniała idealna matka czy idealny ojciec. Wszyscy popełniamy błędy, dlatego daleko nam zarówno do określenia pojęcia idealności, jak i do funkcjonowania w ten sposób. Dzieci mają jednak bliżej do tego abstrakcyjnego pojęcia, ich umysły nie są na tyle zaprzątnięte brudem tego świata. Potrzebny jest im jednak dobry przykład. Przedstawienie im siebie jako osoby dorosłej, która również popełnia błędy, wyzwala w nich pewien mechanizm, który można by nazwać „nie boję się przyznawać do błędów”, „umiem, chcę i potrzebuję przeprosić”, „mogę popełniać błędy”, „mogę się mylić”. Jedno słowo „przepraszam”, dużego, prawie nieomylnego, muskularnego taty, stojącego nad swoim 4-letnim potomkiem, działa cuda. Ten chłopiec będzie dobrym człowiekiem. Spójrzmy dlaczego?
Widziane oczami dziecka
Małe dzieci widzą nas jako nieomylnych, tych, którzy robią wszystko dobrze, takich, którzy wiedzą wszystko. Dla nich pojęcie „wszystko” jest dużo bardziej sprecyzowane, aniżeli dla nas, dla których jest równie abstrakcyjne, jak idealność. Im dziecko jest starsze, tym bardziej zaczyna się wyodrębniać jego osobowość, zaczyna mieć swoje własne przemyślenia, wypowiadać własne zdanie. Niekiedy potrafi nas to niesamowicie zaskoczyć. Pamiętać należy wówczas, że popełniając gafę, nie możemy się do niej nie przyznać, nie przeprosić dziecka i po prostu ominąć temat.
Dlaczego warto przeprosić dziecko?
Odpowiedź jest krótka – aby dać przykład. Chociażbyśmy nie wiadomo jak zniekształcili słowami nasz błędny czyn, dziecko będzie odczuwało krzywdę z tego powodu. Dlatego w swój dziecięcy sposób wyjaśni nam to. Brak sensownych argumentów z naszej strony może doprowadzić do wewnętrznych rozterek dziecka. Przepraszając je, nie umniejszamy swojego autorytetu, jeszcze bardziej się nim stajemy.
Jak to zrobić
Najwygodniej jest po tym istotnym słowie wytłumaczyć dziecku, z jakiego powodu tak się stało, co nas do tego skłoniło. Ważne jest również postanowienie poprawy. Dziecięce „przepraszam” staje się często tylko słowem. Jeżeli stojąc przed dzieckiem, obiecamy poprawę swojego zachowania i obietnicy dopełnimy, możemy być pewni, że ono również tak zrobi, będzie znało wartość słowa „przepraszam” i wiedziało, że łączy się ono również z wielkimi postanowieniami.
Duży człowiek przed małym
Myślę, że niewielu rodziców przeprasza swoje dzieci, choć powinni. Aby nie popaść w skrajność, trzeba z góry utwierdzić w dziecku świadomość, czym jest wychowanie, a czym nasze błędy. Życzę więc rozwagi i wielkiego wyczucia w tej dość delikatnej kwestii.
